Prolog

~Cara~

   Szłam korytarzem, który wydawał się być zbyt srogi nawet jak na ten w zakładzie psychiatrycznym. Długi wydawał się nie kończyć. Biel na ścianach aż raziła w oczy. Okna z ciężkimi zasłonami i nie kończąca się liczba drzwi. Szłam szybko czytając napisy na każdych z nich. Mój ciężki oddech odbijał się w mojej głowie. Krew która szybko pulsowała w moich uszach. Były jedynymi dźwiękami, jakie słyszałam. Kiedy wreszcie dotarłam do celu, otworzyłam z rozmachem jedne z białych drzwi i wpadłam do środka. Serce zabiło mi szybko.

   Spojrzałam na chłopaka z brązowymi włosami siedzącego na metalowym łóżku. Wydawał się załamany. Jego klatka piersiowa unosiła się gwałtownie i opadała lekko. Twarz zakrytą miał w dłoniach. Podeszłam do niego cicho i kucnęłam przed nim. Położyłam mu jedną dłoń na kolanie i pogłaskałam je lekko kciukiem.
- Louis... -szepnęłam cicho i poczułam jak w oczach gromadzą mi się łzy.
Chłopak podniósł wzrok i spojrzał na mnie. Jego wzrok pełen wdzięczności. Tak miły i uprzejmy. Podziwiałam go za to, że był zdolny do czegoś takiego, będąc w takim stanie.
- Lou. Będzie dobrze... -powiedziałam po raz kolejny.
Pokiwał głową.
- Zawsze będę z wami i będę was wspierać. Nie słuchaj co inni mówią. Słuchaj tylko siebie i swojego głosu serca. A będzie dobrze. To minie i w końcu będziecie mogli się ujawnić. Będziecie szczęśliwi. Bez ograniczeń. Wiesz, że miłość potrafi przetrwać wszystko, prawda?
Znowu przytaknął i milczał. Zgryzłam wargę i nie wiedziałam, co powiedzieć.
- Kiedy wyjdziesz? -spytałam nie zastanawiając się i rozglądając po pokoju. Okno zasłonięte. Jedna szafka, na której stała butelka wody do połowy pusta. Biel na ścianach. A poza tym nic. Wystrój niczym w kostnicy.
- Za kilka dni. Może jeszcze w tym tygodniu. -westchnął cicho. -Co z nim? -dodał po chwili.
- Wszystko okay. Tylko tęskni.
Lou znowu ukrył twarz w dłoniach. Kolejne łzy spłynęły po jego policzkach.
- Czy... Czy zawsze było tak jak teraz? -spytałam jak najdelikatniej.
- Nie -odpowiedział -Nadal możemy być sobą. Czasem możemy okazywać sobie uczucia. Kiedy jesteśmy sami. Nazywam to "Dark Paradise". Ale to nas rani. Każdy dotyk jego dłoni przyprawia mnie o dreszcze. Bo przypominam sobie co by było, gdyby ktoś nas zauważył. Bo przypominam sobie o naszych ograniczeniach. I o tym, że nie może być tak zawsze.
Pojedyncza łza spłynęła po moim poliku. Tak bardzo się kochali... To co było między nimi. Tylko brak akceptacji.
- Powiedz mu, że go kocham... -szepnął i w tej chwili ktoś wpadł do pokoju. Lou spojrzał na drzwi ze wzrokiem pełnym bólu. Wstałam na proste nogi i zasłoniłam własnym ciałem Louis'a.
- Nie powinnaś była tu przychodzić. -warknął Tyler patrząc na mnie swoimi brązowymi oczami.
Spojrzałam na niego ze wściekłością.
- To już moja sprawa, co robię. To wy jesteście popierdoleni -powiedziałam
Nie żegnając się z Lou, wyszłam z sali mijając rozwścieczonego chłopaka.
Ruszyłam znowu korytarzem czując łzy napływające do moich oczu.
- Będzie okay. -powiedziałam sama sobie. Musiałam być silna.
Chociaż ja.
- "Dark Paradise" -powtórzyłam sobie cicho.
I w tej chwili zdecydowałam. Oni nie musieli tak cierpieć. Mogłam pomóc.
Bardzo.

***

Jestem Cara Dawson.